این ماده به گونه ای طراحی شده که در بدن قربانی خود برای مدت طولانی باقی می ماند و می تواند وارد بدن پرنده ای شود که موش مرده را شکار می کند.
تنها درصد کمی از پرندگان در اثر این سم از پا درآمدند اما آن دسته ای که در اثر سم جان خود را از دست دادند خونریزی شدید داخلی داشتند و قادر به لخته کردن خون نبودند.
متخصصان می گویند که وجود این ماده ی سمی به طور گسترده در میان گونه ای که به تازگی از خطر انقراض رهایی یافته هشدار دهنده است.
محققان بقایای 303 عقاب گَر و طلایی را مورد بررسی قرار دادند و در 82 درصد آن ها میزان قابل اندازه گیری از مرگ موش یافتند.
این سم با جلوگیری از لخته شدن خون باعث ایجاد خونریزی داخلی و در نتیجه مرگ می شود.
این پرندگان توسط 18 آژانس مختلف حیات وحش در سراسر کشور جمع آوری شده بودند که این بدان معناست که این مشکل یک مسئله ی منطقه ای نیست.
مارک رودر(Mark Ruder) متخصص بیماری های حیات وحش از دانشگاه دامپزشکی جرجیا به گیزمودو گفت: این زنجیره ی غذایی است و عقاب ها در اثر ترکیباتی قرار می گیرند که شکارشان خورده است.
اگرچه بیشتر عقاب هایی که در بدن آن ها مرگ موش یافت شده قابل درمان هستند اما یک عقاب از کیپ کد(Cape Cod) ماساچوست زیاد خوش شانس نبود.
این عقاب در سال 2018 زمانی که مشخص شد خونریزی شدیدی دارد و بدنش خون را منعقد نمی کند تحت درمان قرار گرفت. این نشانه ها علائم مسمومیت ضد انعقادی است و متاسفانه این پرنده ی با شکوه زنده نماند.
رودر که این هفته یافته هایش در مجله ی "PLOS One" منتشر شد می گوید: محققان تاثیرات این سم را بر روی سایر پرندگان مانند جغدها و شاهین ها بررسی کرده بودند اما بر روی عقاب ها نه.
نسل اول سموم ضد انعقادی از قدرت کمتری برخوردار بودند و موش ها باید میزان زیادی از آن می خوردند تا تاثیر لازم را بگذارد بنابراین سازندگان نسخه ی جدیدتری ساختند که قوی تر است و در بدن حیوان برای مدت طولانی تری باقی می ماند و آن را سریع تر از پا در می آورد.
اما این سم می تواند وارد بدن شکارچیانی شود که از این حیوانات تغذیه می کنند. رودر به گیزمودو گفت: ماندگاری بالای سم در بدن مشکل ساز شده است.
عقاب ها که شکارچیان توانایی هستند بیشتر در معرض این سم قرار می گیرند. رودر می گوید تنها چهار درصد پرندگان در اثر مسمویت از بین رفته بودند و بیشتر آن ها در اثر مواردی چون برق گرفتگی، تصادف با اتومبیل و یا در اثر گلوله از بین رفته بودند. اما وجود گسترده ی این سم نگران کننده است خصوصا این که مشخص نیست آیا این سم بر روی تولید مثل آن ها اثر می گذارد و یا باعث مشکلات سلامتی می شود یا خیر.
آژانس محافظت از محیط زیست استفاده از این سم را ممنوع کرده است.
رودر به نیوساینتیست گفت: این موضوع نشان می دهد به رغم تلاش ها برای محافظت از این گونه ی پرندگان شکارچی، باز هم آن ها در معرض این سم قرار گرفتند و از آن جا که عقاب ها به طور معمول از جوندگانی که در معرض سم هستند تغذیه نمی کنند ممکن است این سم به گونه ی دیگری به بدن آن ها راه پیدا کرده باشد.
سم موش تنها عامل تهدیدکننده برای این عقاب ها نیست. دانشمندان به تازگی کشف کردند که بُرُم، یک ماده ی شیمیایی در حشره کش ها، رنگ ها و صنعت داروسازی، عامل مرگ صدها عقاب در جنوب شرقی ایالات متحده است.
از سال 1994 تا 1998، 59 پرنده که در نزدیکی دریاچه ی مصنوعی در آرکانزاس(Arkansas) زندگی می کردند در اثر نوعی بیماری عصبی به نام "avian vacuolar myelinopathy" جان خود را از دست دادند.
از آن زمان تاکنون ده ها پرنده ی دیگر نیز در همان منطقه جان خود را به دلیل همین بیماری از دست دادند. این بیماری به مغز و نخاع حمله می کند و در نتیجه باعث گیجی پرنده می شود. پرنده ها به صخره ها برخورد می کنند و یا در اثر گرسنگی ناشی از ناتوانی در شکار جان خود را از دست می دهند.
در گزارشی در ماه مارس در مجله ی ساینس محققان عامل این موضوع را گیاهی به نام "water-thyme" دانستند. این گیاه زیر آب در آب های محل زندگی پرندگان رشد می کند. ماهی ها و پرندگان پس از خوردن این گیاه تعادل شان را از دست می دهند، ضعیف شده و تبدیل به طعمه های آسانی برای شکار توسط عقاب ها می شوند.
مشخص شد میزان زیاد سم بُرُم در آب این گیاهان، باعث رشد یک سیانوباکتری بر روی برگ آن ها شده است.
بُرُم یک ماده ی شیمیایی طبیعی است اما میزان بُرُم موجود در این گیاهان 1000 برابر بیشتر از آب های دیگر است.
تیمو نیدرمایر(Timo Niedermeyer)، شیمی دان مواد طبیعی از دانشگاه مارتین لوتر، آلمان به "Chemistry World" گفت: ما می دانیم که مسئول مرگ حیوانات سیانوباکتری است اما نمی دانیم این بُرُم از کجا می آید. او این فرضیه را مطرح کرد که شاید این بُرُم ناشی از ضد علف هایی باشد که توسط پارکبانان استفاده می شود و یا از فاضلاب های نیروگاه های منطقه وارد آب شود.
بر طبق آمار مرکز شیلات و حیات وحش، خبر خوش این است که جمعیت عقاب های گَر در ایالات متحده آمریکا طی ده سال گذشته چهار برابر شده است.
اکنون 316 هزار عقاب گَر در قاره آمریکا وجود دارند. این تعداد بیشتر از 72434 موردی است که در سال 2009 ثبت شد.
یک حشره کش محبوب در طول جنگ جهانی دوم به نام دی کلرو دی فنیل تری کلرواتان "DDT" باعث آلودگی ماهی ها و گیاهانی می شد که طعمه ی عقاب ها بودند و باعث می شد این پرندگان تخم هایی با پوسته بسیار نازک بگذارند که هنگام نشستن روی آن می شکست. در دهه ی 1960 جمعیت عقاب ها به کمترین حد خود یعنی 417 جفت رسید. استفاده از سم DDT در سال 1972 در ایالات متحده ممنوع شد و این پرنده در دسته ی حیوانات در حال انقراض قرار گرفت تا سفر طولانی خود برای احیا را آغاز کند.
