عدم رعایت استانداردهای ایمنی از صنعت آسانسور تا ساختمان پلاسکو

بانک و صنعت، این درحالیست که با وقوع حادثه هزینه‌های بازسازی و جبران خسارت چندین برابر هزینه‌های ایمن‌سازی می‌شود. مدتی پیش شاهد سقوط آسانسور در دانشگاه شریف – یکی از مهم‌ترین قطب‌های تولید دانش کشور – بودیم و چند استاد این دانشگاه مصدوم شدند. انتظار می‌رفت این حادثه زنگ خطر را برای مسئولان سازمان‌هایی که به‌نوعی با ایمنی شهروندان سروکار دارند، به‌صدا درآورد ولی اتفاق خاصی نیفتاد. دلیل اصلی حادثه سقوط آسانسور دانشگاه شریف عدم نظارت بر پیمانکاران بخش خصوصی و همچنین نبود هماهنگی بین مدیران و روئسای بخش‌های مختلف دانشگاه و نادیده گرفتن الزام رعایت دقیق دستورالعمل‌های ایمنی و بی‌توجهی به استاندارد‌سازی تجهیزات عمومی و سازمانی بود. نظیر همین نواقص در سانحه ساختمان پلاسکو هم وجود دارد و دردی که با این سانحه به احساسات عمومی جامعه وارد شد، باید ما را به خود بیاورد که نسبت به مخاطرات فراوانی که در اطراف‌مان وجود دارد، بی‌تفاوت نباشیم. سوال اینجاست که آیا مدل‌های موفق استانداردسازی و HSE در کشور ما وجود ندارد و ما باید همیشه بعد از وقوع سانحه، دریغ و افسوس خسارت‌های جانی و مالی را بخوریم؟ در بخش صنعت برخی شرکت‌ها به غفلت از استاندارد‌سازی و HSE پایان داده‌اند. گمان برخی مدیران ما این است که اجرای مقررات و الزامات ایمنی مثلا در صنعت آسانسور غیرضروری یا امکان‌ناپذیر است اما برخی شرکت‌ها مثل شرکت مهندسی و ساخت توربین مپنا موفق شده‌اند رویکرد ایمن‌سازی استاندارد‌سازی آسانسورها را در دستور کار قرار داده و با بازرسی‌های دوره‌ای موفق به اخذ گواهی استاندارد برای کلیه آسانسورهای خود شوند. سوال اینجاست که چرا مدیران دانشگاه شریف و بنیاد مستضعفان و دیگر سازمان‌ها و ارگان‌های دولتی و خصوصی از تجربه نمونه‌های موفق در زمینه استاندارد‌سازی و ایمنی همچون توگا استفاده نمی‌کنند؟ باید اذعان کرد باوجود برگزاری جلسات مختلف کارشناسی و تشکیل ستادهای گوناگون تحقیق و بررسی و صدور بخشنامه‌های مختلف باز هم درعمل، چشم و گوش مسئولان و تصمیم‌گیران به روی جدی بودن مقوله ایمن‌سازی و رعایت استاندارد در تجهیزات و اماکن عمومی و سازمانی بسته است و شاید سوختن و فرو ریختن ساختمان ناایمن پلاسکو هم نتواند مسئولان ما را هشیار کند.