به گزارش بانک و صنعت،
حسن فروزان فرد
آنچه امروز در اقتصاد ایران می بینیم، تورم لجام گسیخته است که تولیدکنندگان و مصرف کنندگان را به نحوی در فشار می گذارد. مسئله امروز اقتصاد ایران افزایش قیمت نیست و امیدوارم به اشتباه از این عبارت بهره نگیریم. افزایش قیمت زمانی رخ می دهد که هیچ تغییری در سطح عمومی قیمت ها و تورم رخ ندهد، و نرخ برابری ارز و ریال تغییر نکند و تولیدکننده بخواهد به دلیل تغییر و تحول در شکل اداره کسب وکار یا صنعت خود، محصول را با قیمت بیشتری عرضه کند.
موضوع امروز، تورم گسترده و بی محدودیت و اثرگذاری آن بر نهاده های مصرفی تولیدکنندگان است که هزینه های جاری و ثابت را بالا برده است. تولیدکنندگانی که از ره آورد این تورم تحت فشارند، برای بقای کسب وکار خود، مسیر اصلاح قیمت ها را طی می کنند و آنچه آن ها می خواهند افزایش قیمت نیست.
در فضای اقتصاد کلان ایران، از 50 سال پیش تا امروز، به دلایل مختلف از جمله شرایط اقتصاد سیاسی و سیاست های پولی کشور تورم جاری و ساری است. به دلیل همین تورم تغییر قیمت ها را شاهدیم نه تصمیم تولیدکنندگان.
تولیدکننده عضوی از این جامعه است که برای حفاظت از فعالیت خود با نهادهای تصمیم گیر رایزنی می کند تا قیمت ها را اصلاح کند. هیچ تولیدکننده ای از افزایش قیمت حس خوبی ندارد. همه تولیدکنندگان به خوبی می دانند تغییر قیمت ها به معنای کاهش مصرف است و هرچه کالا با هدف عمومی تری تولید شود، تولیدکننده این نکته را بهتر و دقیق تر متوجه می شود.
لبنیات کالایی است که به طور روزانه تولید و مصرف می شود و مصرف کننده آن عموم مردم است. هرچه باعث شود مصرف کننده عمومی این کالا، توان تهیه محصول را از دست بدهد، به معنای آسیبی به تولیدکننده است. تولیدکننده از افزایش سطح عمومی قیمت ها که نتیجه آن افزایش قیمت کالاست نفعی نمی برد چراکه ممکن است، حتی تعدادی از مصرف کنندگان پایدار خود را هم از دست بدهد. با این حال، برای حفظ کسب وکارها، چاره ای جز رایزنی برای تغییر قیمت ها نیست.
