به گزارش پایگاه تحلیلی خبری بانک و صنعت , زمین‌گیر بودن نزدیک به 100 فروند هواپیما شرکت هواپیمایی ایرانی نشان از آن دارد که نزدیک به 40 درصد از کل ناوگان امکان پرواز ندارد. اطلاعات به دست آمده از سوی خبرنگار ایسنا حاکی از آن است که از این 100 فروند هواپیما نزدیک به 50 فروند باید برای همیشه با پرواز کردن خداحافظی کنند اما از این رقم 50 فروند باقی مانده هنوز امکان آن را دارند که به پرواز در آینده امید داشته باشند.
این هواپیماها نیاز به دریافت قطعاتی دارند که از دو محور متفاوت تامین آن‌ها امکان پذیر است. یکی از محورها بحث احتمال باز شدن بازار برای تامین قطعات هواپیماها پس از اجرای برجام است. البته این مسئله منوط به آن خواهد بود که شرکت‌های هواپیماساز هنوز قطعات مربوط به هواپیماهای قدیمی زمین گیر ایران را تولید کنند و یا امکان تهیه آن‌ها در بازار وجود داشته باشد.
در غیر این صورت اگر نقشه راهی شبیه به عملکرد شرکت هواپیمایی آسمان که با وارد کردن چند فروند فوکر 100 زمین‌گیر قطعات آن‌ها را به دیگر هواپیماهای خود پیوند زد، عمل شود، این شانس وجود خواهد داشت که لااقل بخشی از این هواپیماها رنگ آسمان را ببیند.
موضوع دیگری که شرایط صنعت هواپیمایی ایران را متحول می‌کند، بحث مربوط به چگونگی استفاده روزانه از ناوگان فعال است.
میانگین ساعات پرواز هواپیماها در طول 24 ساعت حدود 9 ساعت تخمین زده می‌شود. در صورتی که ایرلاین بتواند شرایط را طوری مدیریت کند که برای انجام این دو پرواز تعداد نشست و برخواست‌ها به کمترین سطح خود برسد، این شانس وجود دارد که بهره‌وری به حداکثر برسد.
یک منبع آگاه گفت: در حال حاضر متوسط زمان پروازی هواپیماهای مسافرتی در ایران حدود 6.5 ساعت از 24 ساعت شبانه روز است. این دیدگاه که بالا رفتن زمان پروازهای یک هواپیما در طول روز می‌تواند عملکرد منفی داشته باشد به هیچ عنوان درست نیست. بلکه در حال حاضر ناوگان ایران به دلیل محدودیت‌هایی که دارد مجبورشده است با حدود 3 ساعت فاصله نسبت به استانداردهای جهانی فعالتیت خود را ادامه دهد.
به گفته وی در حال حاضر 5 فروند بوئینگ 737 فعال در ناوگان ایران با توجه به شرایط مثبتی که در قیاس با دیگر هواپیماها دارند، توانسته‌اند با زمانی نزدیک به استانداردهای بین المللی پرواز کنند حتی تعدادی از ایرباس های 300-600 و 320 ایران نیز توانایی انجام عملیات بیش از متوسط داخلی را دارند اما در مجموع می‌توان گفت که فاصله ما با بهره‌وری جهانی نزدیک به 3 ساعت در طول روز است و این نشان می دهد که ناوگان ایران نتوانسته خود را با استانداردهای جهانی همراه کند.
