پیوستن بهWTO یک اجبار است

بانک و صنعت، از فرصت یک سال و چند ماهه اخیر در اواخر دولت اوباما این امکان برای ما فراهم بود که پیوستن به WTO را به طور جدی دنبال کنیم، به‌ویژه پس از امضای برجام. ظاهرا این اراده بین خودمان برای پیوستن به سازمان تجارت جهانی وجود ندارد. کارها بسیار کند پیش می‌رود و دست‌اندازهایی مانند موضوع ترامپ هم فرایند پیوستن به  WTO را باز هم به تعویق می‌اندازد. به نظر می‌آید که وحشتی در مسئولان ما به‌ویژه در حوزه صنعت وجود دارد از اینکه به سازمان تجارت جهانی بپیوندیم و فکر می‌کنند که WTO می‌تواند مانع رشد صنعت ما شود و چون احساس می‌کنند صنعت ما توانایی رقابت ندارد، نمی‌خواهند صنعت در فضای رقابت قرار بگیرد ولی تصورات‌شان اشتباه است. تصوراتی که در دولت ما و نزد مسئولان تصمیم‌گیر در حوزه اقتصاد و بین صنعتگران ما وجود دارد، یک گارد دفاعی در برابر WTO ایجاد کرده است و به همین دلیل ظاهرا در عمل اراده‌ای از سمت ایران برای پیوستن به WTO وجود ندارد و این باعث تاخیر در پیوستن ما به سازمان تجارت جهانی است تا مشکلات بیرونی، ولی باید قبول کنیم پیوستن به WTO یک انتخاب نیست، بلکه یک اجبار است. الان هم بسیاری از اقلام ما قدرت رقابت‌شان را در صادرات با اعضای WTO از دست داده‌اند ولی چون شاکله صادرات غیرنفتی ما، مواد خام و مواد وابسته به نفت است و اینها از WTO  چندان تاثیر نمی‌پذیرند، تصمیم‌گیران علاقه ندارند وارد این فضا شوند. فروش محصولات صنعتی به سایر کشورها در آینده نزدیک غیرممکن می‌شود چون همه کشورها عضو WTO می‌شوند و تجارت جهانی بین همان اعضای WTO شکل می‌گیرد و نه اعضایی که بیرون ماندند. اگر ما به صادرات نفتی پایدار فکر می‌کنیم، باید خودمان را آماده و تجهیز و تهییج کنیم برای پیوستن به WTO. مانع اصلی پیوستن ما به WTO یک مانع ذهنی است که در داخل کشور وجود دارد و وحشت از پیوستن به WTO و عدم ارزیابی صحیح از اینکه برای پیوستن به WTO چه مراحلی را باید طی کنیم و این عدم بینش و آگاهی و بینش و عدم وجود استراتژی تجاری باعث می‌شود که ما به WTO نپیوندیم. موانعی مانند ترامپ موانعی است که همیشه می‌تواند وجود داشته باشد اما طی دو دهه اخیر این ما بودیم که نخواستیم این قضیه را جدی جلو ببریم.