به گزارش پایگاه تحلیلی خبری بانک و صنعت به نقل از روابط عمومی سازمان حفاظت محیط‌زیست، در پیام عیسی کلانتری رئیس سازمان حفاظت محیط‌زیست آمده است: قرن‌ها پیش بشر یکی از موجودات تابع طبیعت و برای گذران زندگی، با سخاوتمندی طبیعت همزیستی داشته است. به‌تدریج در سایه دانش و فناوری ناشی از تفکرش، طبیعت و محیط‌زیست را برای آسان‌تر شدن زندگی به محیط مصنوع تغییر داد. با زیاده‌طلبی و استفاده هر چه بیشتر از فناوری‌ها، نه‌تنها محیط‌زیست را برای اعتلای زندگی ساماندهی نکرد، بلکه طبیعت و بستر محیط‌زیست خود را با سرعتی خارج از قدرت‌ترمیم تخریب نموده و حتی حقوق نسل‌های آینده را نادیده گرفته است و غافل از این بود؛ روزی زباله‌های حاصل از پیشرفت فناوری‌ها تاحد بحران و مسموم‌کننده‌ای می‌تواند افزایش یابد، به‌علاوه عدم حکمرانی و مدیریت اصولی از مصرف آب، موجب خشکانیدن تالاب‌ها، دریاچه‌ها، رودخانه‌ها و نهایتاً به سونامی گردوغبار تبدیل شود و آلودگی هوا در شهرها نفس‌گیر و هوای شهرها غیرقابل استنشاق گردد و...
دهه‌های 60-70 میلادی با هوشیاری گروهی از اندیشمندان محیط‌زیست، زنگ خطر مخاطرات زیست‌محیطی به صدا درآمد؛ و دوره بیداری (مراقبت از زمین و محیط‌زیست انسانی) در سال 1972 میلادی با برگزاری اجلاس جهانی استکهلم کلید خورد و مقوله حفظ محیط‌زیست ابعاد جهانی یافت و از اجلاس مذکور تاکنون که صدها اجلاس بین‌المللی و منطقه‌ای در مسائل زیست‌محیطی برگزارشده است، در تمامی قطعنامه‌ها و دستور کار به مراقبت از زمین و محیط‌زیست تأکید گردید؛ و تحقق این مهم را درگرو آموزش پایدار محیط‌زیست، آگاهی و تعلیم برای ارتقاء درک همگانی آن بیان داشته‌اند.
علیرغم تمامی این هشدارها، بشر امروزی وارد عرصه جدیدی از مخاطرات زیست‌محیطی شده است. عرصه‌ای که تصویرگر تابلویی تاریک از سرنوشت مشترک نسل کنونی و آتی هست. درد محیط‌زیست، درد مشترک همه بشریت هست. برای دستیابی به محیط‌زیست سالم و نگهداشت آن، تلاش و عزمی مشترک و هماهنگی گسترده‌ای می‌طلبد.
کشور ایران به‌ویژه در دهه‌های اخیر، از روند تخریب مصون نبوده و متأسفانه با عدم مدیریت و درک نادرست از فناوری‌ها؛ هم‌اینک، با معضلات زیست‌محیطی جدی درزمینه های: توسعه بی‌رویه و نامتعادل شهرها، رشد سرسام‌آور جمعیت و توزیع پراکندگی نامتعادل آن، تخلیه و تخریب روستاها و مهاجرت روزافزون روستائیان به شهرها، آلودگی‌های میکروبی و شیمیایی آب‌های داخلی و دریای خزر، آلودگی‌های نفتی خلیج‌فارس، آلودگی شدید هوا در کلان‌شهرها، انهدام جنگل‌ها و مراتع، خشکیدن دریاچه‌ها، تالاب‌ها و رودخانه‌ها، بروز ریز گردها و سونامی شدن آن در کشور، بحران زباله و پسماند، بحران کمبود آب، فرسایش شدید خاک و از بین رفتن اراضی مرغوب کشاورزی و... روبروست.
شایان‌ذکر است، با توجه به مفاد اصل پنجاهم قانون اساسی (در جمهوری اسلامی، حفاظت از محیط‌زیست که نسل امروز و نسل‌های بعد باید در آن حیات اجتماعی رو به رشدی داشته باشند، وظیفه عمومی تلقی می‌گردد. ازاین‌رو، فعالیت‌های اقتصادی و غیر آن‌که با آلودگی محیط‌زیست یا تخریب غیرقابل‌جبران آن ملازمه پیدا کند ممنوع است) که به شکل بسیار شیوایی تدوین و حفظ محیط‌زیست را وظیفه عمومی تلقی و ملزم به همکاری آحاد جامعه اشاره دارد و همچنین با عنایت به اینکه مقام معظم رهبری در سیاست‌های کلی ابلاغی در حوزه محیط‌زیست به این رویکرد (درک عمیق آحاد جامعه به حفظ محیط‌زیست – ارتقاء فرهنگ زیست‌محیطی در کشور) تأکید فرمودند و به‌علاوه در بسیاری از سخنرانی‌ها توصیه فرمودند: مسئله محیط‌زیست یک مسئله اساسی است، به این دولت و آن دولت نباید ارتباط داده شود، متأسفانه، متولیان محیط‌زیست کشور درگذشته و حتی در دهه‌های اخیر، آن‌طور بایدوشاید به این پدیده حیاتی مهم اهمیت نداده‌اند. چراکه به دلیل خلأهای آموزشی و آگاهی‌های زیست‌محیطی و فقر فرهنگی ناشی از آن، آلودگی‌های زیست‌محیطی کشور را به مرز بحرانی سوق داده است.
اگرچه بعد از پیروزی انقلاب، به‌طور جسته‌وگریخته پیشنهاد‌هایی به‌طور مستقیم و غیرمستقیم از طریق سازمان حفاظت محیط‌زیست، برخی رسانه‌ها و در متون تحقیق دانشجویان رشته محیط‌زیست و مقالات علمی محققین و اندیشمندان محیط‌زیست، میان‌رشته‌ای شدن دروس عمومی محیط‌زیست (مثل شناخت و اهمیت حفظ محیط‌زیست) در کلیه رشته‌های غیر مرتبط دانشگاهی به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری ارائه طریق گردیده است، لیکن به دلیل نامعلومی مؤثر واقع نشده است، ولی کلیه دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی، تنها به تولید و تأسیس انبوه دانشکده‌های محیط‌زیست پرداختند و به‌تبع آن، درصد بیکاران رشته‌های محیط‌زیست در صدر دیگر رشته‌های بیکار کشور قرارگرفته، انتظار و توقع همه بر این روال است که در سازمان حفاظت محیط‌زیست استخدام و به کار گرفته شوند.
مع‌هذا، از آنجائی که سازمان دانشجویی جهاد دانشگاهی و باشگاه دانشجویی حامی محیط‌زیست و منابع طبیعی که علاقه‌مندی وافر، خلاقیت، نوخواهی و روح پیشرفت و جهادگری در حفاظت از محیط‌زیست دارند، بی‌تردید ایجاد چنین هسته‌های فعال زیست‌محیطی دانشجویی خودجوش، بازوی پرتوان در فرهنگ‌سازی محیط‌زیست برای سازمان حفاظت محیط‌زیست خواهد بود؛ و از جهتی اینکه، قشر جوان و دانشجو، نزدیک‌ترین قشر به جبهه کار و مسئولیت‌پذیر در آینده کشورند و در آغاز اندیشیدن و اندیشه‌سازان جامعه فردا هستند، به‌یقین برای جهاد فرهنگی (ارتقاء فرهنگ زیست‌محیطی در تمامی دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی) آمادگی، شرایط مستعد و فراگیری بیشتری خواهند داشت.
انتظار دارد، در عصر انقلاب دانائی که کشور عزیزمان در چنبره معضلات زیست‌محیطی اشاره‌شده در بالا گرفتارشده است، در این نشست، با همکاری و هم‌اندیشی، راهکار مناسبی اتخاذ گردد.
بر اساس مطالعات تطبیقی و الگوبرداری از برخی کشورهای پیشرفته و موفق (نظیر فنلاند، ژاپن، سوئد و کانادا و...)، مبنی بر اینکه، حفظ محیط‌زیست بایستی از مهارت‌های اجتماعی آحاد جامعه در خیابان زندگی قرار گیرد، ضروری است دروس عمومی محیط‌زیست (شناخت و اهمیت محیط‌زیست) به‌صورت میان‌رشته‌ای در تمام رشته‌های غیر مرتبط در دانشگاه‌ها و سایر مراکز آموزشی (حتی نظامی و انتظامی) در حد شناخت و اهمیت محیط‌زیست به‌عنوان دروس عمومی اجباری گنجانیده شود.
لذا، پیشنهاد می‌نماید، این مهم از طریق سازمان دانشجویی جهاد دانشگاهی در حوزه آموزشی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری به نحو مقتضی و جهادگرانِ اعلام و محقق گردد. ناگفته نماند، علیرغم انجام اقدام مورداشاره، در این مقطع زمانی نباید از کار بنیادی غافل بود. آموزش پایدار محیط‌زیست بایستی به فراخور سن و سال از مهدکودک، کودکستان، دبستان و دبیرستان به‌صورت فعالانه شروع گردد تا این تبلور فرهنگ زیست‌محیطی در کشور ارتقاء و عجین شود.
والسلام
با آرزوی روزی که همه آحاد جامعه کشور
حافظان و محیط بان محیط زیست شوند.
