بانک و صنعت، ایده اولیه فضای ابری در دهه ی 50 میلادی شکل گرفته است. اولین تعریف شناخته شده از رایانش ابری در سال 1997 توسط پروفسور رامناث چلاپا ( Ramnath Chellappa ) در دالاس صورت پذیرفت.
سیستم اصلی و مرکزی برخی از کامپیوترهای غول پیکر ابتدایی از طریق اتصالهایی مخصوص بین چند کاربر به اشتراک گذاشته میشد. در این شیوه به اشتراک گذاری، بیشتر پردازش رایانهای توسط همان سیستم مادر صورت میگرفت.
اگر سرعت انتقال اطلاعات بین سیستمها در آن زمان همراه با سرعت پردازش و فضای در دسترس برای ذخیره سازی مد نظرگرفته شود، متوجه میشویم آن فضای ابری خیلی با فضای ابری کنونی متفاوت است و در واقع نسخه بسیار ضعیف و سطح پایینی از رایانش ابری، ذخیره سازی ابری و بقیه سرویسهای ابری کنونی را شامل شده است.
در سال 2006 شرکت آمازون با مدرن سازی دیتاسنتر خود یکی از اولین شرکتهایی بود که رایانش ابری را به مفهموم امروزی گسترش داد تا شرکتهای دیگری مانند مایکروسافت و گوگل رو به رایانش ابری بیاورند.
در ابتدا شرکت آمازون سرویس Cloud خود را با نام Elastic Compute Cloud ( رایانش ابری کشسانی ) معرفی کرد، که این سرویس اجازه میداد کاربران نرم افزارهای خود را بر روی سرورها استفاده کنند.
پس از مدتی آمازون سرویس به نام Simple Storage Service را با هدف اشتراک گذاری فضا ذخیره سازی اطلاعات پایه گذاری کرد و امروزه شاهد فضاهای میزبانی زیادی مانند OneDrive ، DropBox ، Google Drive و … هستیم.
پس از آمازون در سال 2007 گوگل و آیبیام به همراه چند دانشگاه، پروژه تحقیقاتی در مقیاس بزرگ را در زمینه رایانش ابری آغاز نمودند.
در سال 2013 بازار فروش رایانش ابری افزایش چشمگیر داشت و در سال 2014 این روند تا جایی پیشروی کرد که اکثریت شرکتها رو به این سرویس آوردند.
فضاهای ابری به طور کلی به 2 دسته استقرار (deployment) و سرویسها تقسیم میشوند که استقرار به 4 دسته فضای ابری خصوصی، فضای ابری همگانی، فضای ابری هیبریدی و فضاهای ابری اجتماعی تقسیم میشود.
همچنین سرویسها نیز به سه دسته خدمات پایهای، خدمات زمینهسازی و خدمات نرم افزاری تقسیم میشوند.
ذخیره سازی ابری به کاربران این امکان را میدهد تا به اطلاعاتشان در هر زمان و مکانی دسترسی داشته باشند، حتی اگر در هنگام کار با آنها سیستم شان به هم بریزد و یا خراب شود.
پیش بینی می شود در سال 2020 تمام سرویسهای اینترنتی در بستر Cloud عرضه شود.